Ο Σοφός Φιλόσοφος Δημόκριτος (460-350 π.κ.ε.) γεννήθηκε στα Άβδηρα της Θράκης και από πολύ νεαρή ηλικία αφοσιώθηκε τελείως στη φιλοσοφία, παραμελώντας κάθε άλλη υπόθεση της πεζής και μετρίας καθημερινής πραγματικότητας. Ο πατέρας του Δημόκριτου ήταν μεγαλέμπορος, και, όταν πέθανε, άφησε στον Δημόκριτο μια περιουσία εκατό ταλάντων, ποσό, τεράστιο για την εποχή. Ο Δημόκριτος αμέσως χρησιμοποίησε αυτή την κληρονομιά για να κάνει ένα μεγάλο και πολύχρονο ταξίδι σε όλο τον γνωστό κόσμο, αναζητώντας τη γνώση, τη σοφία και τα αξιοθέατα. Για πολλά χρόνια, ταξίδεψε από την Αίγυπτο ως την Αιθιοπία, στη Μικρά Ασία, στη Βαβυλώνα, στην Περσία και στην Ινδία.
Αν και ο πιο άγνωστος από όλους, ίσως ήταν ο πρώτος πανεπιστήμονας σοφός. Από τον Διογένη Λαέρτιο μαθαίνουμε ότι ο Δημόκριτος έγραψε πάρα πολλά συγγράμματα φιλοσοφίας, αστρονομίας, ιατρικής, μαθηματικών, φυσικής, ψυχοθεραπείας, ανατομίας, λογοτεχνίας, αισθητικής τεχνολογίας, ηθικής, ανθρωπολογίας, κ.ά. φυσικά, δεν διασώζεται κανένα. Ήταν αναμφισβήτητα ο μεγαλύτερος στοχαστής της αρχαίας Ελλάδας, ανώτερος ακόμη και του Αριστοτέλη ή του Πλάτωνα, με μια σοφία ξεχωριστή και σπάνια, με μεγάλο ταλέντο στον λόγο, που όμως ήταν πάντα γλαφυρός και μετρημένος, και με ιδιαίτερα ψυχικά χαρίσματα.
Ο Δημόκριτος παντελώς άγνωστος στην Αθήνα όταν έφτασε εκεί στα γεράματα του, έκαναν τα πάντα για τον αγνοήσουν όλοι οι διάσημοι σοφοί της εποχής. Είχαν πληροφορηθεί για το παράξενο και πρωτοποριακό έργο του και έκαναν την «παλαβή» περί της ύπαρξης του. Είναι βέβαιο ότι τελικά ο Πλάτωνας έκαψε τα συγγράμματα του Δημόκριτου που είχε συγκεντρώσει (οι Πυθαγόρειοι δεν θα μπορούσαν να τον εμποδίζουν κάθε μέρα) και το ίδιο έκαναν και όλοι όσοι δεν ήθελαν να διαδοθούν, αυτές οι περίεργες νέες θεωρίες, που αναιρούσαν τα δικά τους ασήμαντα πράγματα που οι άνθρωποι ως τότε τα θεωρούσαν πολύτιμες και μεγάλες αλήθειες. Ανάμεσα σε αυτές τις θεωρίες, όμως, στα συγγράμματα του Δημόκριτου, υπήρχαν και πολλά μυστικά και αποκαλύψεις που οι μυστικιστές της εποχής, δεν ήθελαν καθόλου να φανερώνονται στο φως της ημέρας, με τη μορφή βιβλίου, που μπορούσε να πέσει στα χέρια του καθενός, ενώ οι ίδιοι τα έκρυβαν ζηλότυπα στο σκοτάδι των κελιών τους, όλο κι όλο καμιά δεκαριά σελίδες ενός βιβλίου!
Και για να καταλάβει ο αναγνώστης για τι είδους πράγματα μιλάμε εδώ, ιδού το μόνο διασωθέν κομματάκι από το ογκώδες έργο του Δημόκριτου με τίτλο «Περί των εν Άδου» (Άδη), το οποίο παραθέτει ο Πρόκλος: «Ο Δημόκριτος εξηγεί κατά τον ακόλουθο τρόπο πως ο αποθανών δύναται να επανέλθει στη ζωή. Ο θάνατος δεν ήταν νέκρωσης, όπως φαίνεται, ολοκλήρου της ζωής του σώματος, αλλά μια χαλάρωσης της ζωής, ίσως ένεκα κάποιου κτυπήματος ή τραύματος. Οι δεσμοί όμως της ζωής οι υπάρχοντες γύρω από τον μυελών, έμεναν στερεώς ριζωμένοι, και η καρδία είχε ενυπάρχοντα εις το βάθος της του σπινθήρα της ζωής. Και εφόσον είχαν παραμείνει αυτά τα ζωτικά στοιχεία, ανέκτησε ο αποθανών την εσβησμένη ζωή του, αφού έγινε κατάλληλος για να καταστεί εμψυχωμένη ύπαρξης»
Μιλά καθαρά για την μετενσάρκωση όπως καταλαβαίνουμε.
Για να μην μας την βγαίνουν οι Βουδιστές δηλαδή. Και εμείς όπως βλέπουμε, τα ξέραμε αυτά από παλιά. Απλά μας αρέσει πολύ ο εγωισμός, η διασημότητα, το χειροκρότημα, η εξουσία, το κέρδος . Είμαστε μοναχοφάηδες. Οπότε στο τέλος επικρατεί η άποψη, πως προκειμένου να φανεί κάποιος άλλος πιο γνώστης από εμάς , καλύτερα να τον εξαφανίσουμε και αυτόν και το έργο του.
Ορίστε και ένα απόσπασμα που έχουμε από το έργο Περί Ιδεών, όπως το αναφέρει ο Σέξτος ο Εμπειρικός, που κι αυτός κατέχει μόνο το απόσπασμα: «Ο άνθρωπος πρέπει να κατανοήσει ότι βρίσκεται σε πολύ μακρινή απόσταση από την πραγματικότητα. Οι σκέψεις τις οποίες αναπτύξαμε αποδεικνύουν καθαρά, ότι καμία πραγματικά αληθινή γνώση δεν έχουμε για κανένα πράγμα, αλλά στον καθένα από τους ανθρώπους οι δοξασίες της οποίες σχηματίζει προέρχονται από το ρεύμα των ατόμων και των ειδώλων τα οποία εκπέμπουν τα πράγματα, το οποίον προσπίπτει σε αυτούς. Είναι απρόσιτη η γνώση που φανερώνει τι είναι κατά την αληθινή πραγματικότητα το κάθε πράγμα»
Ο Δημόκριτος έβλεπε φάσματα, «είδωλα», μέσα στο σκοτάδι των τύμβων, και συχνά υπέφερε από οπτικές παραισθήσεις, ενώ ανάμεσα σε αυτές έβλεπε μελλοντικά γεγονότα τα οποία πλέον μπορούσε να προβλέψει με ακρίβεια. Επίσης πίστευε ότι τα οράματα που βλέπει ο άνθρωπος στον ύπνο του, έχουν εξωτερική προέλευση και έλεγε ότι τα όνειρα είναι λιγότερο αξιόπιστα το φθινόπωρο, εξαιτίας των διαταραχών στον αέρα εκείνη την εποχή. Έλεγε, επίσης, ότι αυτά που οι άνθρωποι ονομάζουν Θεούς, δεν είναι παρά είδωλα, περιπλανώμενα φαντάσματα, διοράματα που εκπέμπονται από τη φύση. Ο Δημόκριτος μιλούσε για φασματικά κατοπτρικά simulacra.
Ο Δημόκριτος εφαρμόζοντας ο ίδιος τις θεωρίες του για υγιεινή ζωή, έζησε μέχρι τα βαθιά γεράματα, στην ηλικία των 110 ετών. Λέγεται πως ανέβαλε, έως και τον θανάτου του, προκειμένου να εξυπηρετήσει την αδελφή του που ετοιμαζόταν να πάρει μέρος στην εορτή των «θεσμοφορίων» και πέθανε μετά το πέρας των εορτών.
Κλείνοντας και για να ευθυμήσουμε να πω, πως και η γιαγιά μου ήταν ένας μικρός Δημόκριτος. Γιατί όταν ήταν κατάκοιτη, χωρίς επαφή με το περιβάλλον και με πρόβλεψη να πεθάνει στις επόμενες ώρες, την επισκέφθηκα για να την δω μια τελευταία φορά. Δεν με γνώρισε, δεν καταλάβαινε, παρ´ όλα αυτά εγώ της μίλαγα μόνη μου, της ζήτησα την ευχή της και την παρακάλεσα να μην πεθάνει, να κρατηθεί γιατί σε δυο μέρες παντρευόμουν. Ξαφνικά άνοιξε τα μάτια, με κοίταξε και είπε. Σε έχω αφήσει ποτέ; Ούτε και τώρα θα σε αφήσω. Πήγαινε. Τα ξημερώματα, μετά τον γάμο μου, έφυγε για το ταξίδι της. Συμπέρασμα. Μην τα βάζετε με φιλοσόφους και γιαγιάδες.!!!
( Μέρος των κειμένων που αφορούν τον Δημόκριτο είναι από το βιβλίο του Παντελή Γιανουλάκη » Η αλήθεια για τους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους»).
