Μάτια Κλειστά, Καρδιά Ανοιχτή: Μια Δυνατή Ιστορία Αξιοπρέπειας.
Μια παλιά ιστορία για την αξιοπρέπεια και την ταπείνωση.
Στο βασίλειο της ανθρώπινης ιστορίας κρύβεται ένα αρχαίο αφήγημα που ξετυλίγει την πολυπλοκότητα της συλλογικής μας πορείας, διερευνώντας την λεπτή ισορροπία ανάμεσα στην αξιοπρέπεια και την ταπείνωση.
Ένας νεαρός κύριος συναντά έναν ηλικιωμένο.
“Με θυμάστε;”
“Όχι.”
“Υπήρξα μαθητής σας.”
“Τι κάνεις; Με τι ασχολείσαι;”
“Έγινα κι εγώ καθηγητής.”
“Κρίνεις ότι είσαι καλός στη δουλειά σου;”
“Η αλήθεια είναι πως ναι. Εσείς με εμπνεύσατε και ήθελα να σας μοιάσω.”
Η Ανάμνηση
Περίεργος ο ηλικιωμένος κύριος, ρωτά να μάθει τι του έμεινε στο μυαλό και τον ενέπνευσε σε τέτοιο βαθμό ώστε να θέλει να γίνει κι ο ίδιος καθηγητής. Και ο νεαρός του διηγείται την ακόλουθη ιστορία.
Κάποια μέρα ένας συμμαθητής μου – που ήταν και φίλος μου – ήλθε στην τάξη και μου έδειξε ένα πανέμορφο καινούργιο ρολόι που είχε στην τσέπη του. Δεν άντεξα στον πειρασμό και κάποια στιγμή του το έκλεψα. Σε λίγο, αντιλήφθηκε ότι το ρολόι έλειπε από την τσέπη του και αμέσως ενημέρωσε τον καθηγητή που μας δίδασκε εκείνη την στιγμή στην τάξη, που ήσασταν εσείς. Εσείς, λοιπόν, απευθυνθήκατε στην τάξη και είπατε:
Το ρολόι κάποιου συμμαθητή σας εκλάπη κατά την διάρκεια του τρέχοντος μαθήματος. Όποιος το έκλεψε, παρακαλώ να το επιστρέψει αμέσως.
Η Σοφία της Σιωπής
Ντράπηκα τόσο πολύ την ταπείνωση μπροστά στους συμμαθητές μου, που δεν τόλμησα να αποκαλυφτώ. Έπειτα εσείς κλείσατε την πόρτα, μας είπατε όλους να σταθούμε όρθιοι και ότι θα ψάχνατε τις τσέπες όλων μας μέχρι να το βρείτε. Αλλά θέσατε και μια προϋπόθεση. Ότι έπρεπε να έχουμε όλοι μας τα μάτια μας κλειστά για να μην δούμε τον ένοχο. Έτσι και συνέβη. Όταν φτάσατε σε μένα, το βρήκατε στην τσέπη μου και το πήρατε. Όμως συνεχίσατε το ψάξιμο στις τσέπες όλων και όταν τελειώσατε, μας είπατε:
“Και τώρα, μπορείτε να ανοίξετε τα μάτια σας όλοι. Το ρολόι βρέθηκε!”
Δεν αναφέρατε ποτέ το όνομά μου στην τάξη και ούτε σχολιάσατε ποτέ το περιστατικό σε προσωπικό επίπεδο. Περίμενα να με επιπλήξετε, να μου κάνετε κατήχηση, αλλά τίποτε από αυτά δεν συνέβη. Εκείνη την ημέρα
“Θυμηθήκατε τώρα το περιστατικό κ. Καθηγητή;“
“Ναι, ακούγοντάς σε, τα θυμήθηκα όλα. Αλλά υπάρχει κάτι που δεν θυμάμαι και αυτό είσαι εσύ.” “Γιατί κι εγώ είχα τα μάτια μου κλειστά όταν σας έψαχνα όλους!!!”
Αν πρέπει να ταπεινώσεις κάποιον μπροστά στα μάτια όλων των συμμαθητών του για να τον συνετίσεις, τότε όχι μόνον δεν λέγεσαι εκπαιδευτικός, απλά, δεν είσαι. Τέτοιοι καθηγητές χαράζουν ψυχές και μένουν ανεξίτηλα χαραγμένοι στη μνήμη των μαθητών
Μαίρη Μάρκου
info@marymarkou.com
Ενεργειακή Θεραπεύτρια & Συγγραφέας
Διευθύντρια Σπουδών της Ακαδημίας Κοσμοενεργειακής Θεραπευτικής
www.marymarkou.com
https://www.youtube.com/@MaryMarkou