Ζούμε σε μια εποχή όπου η μετριότητα έχει κάνει κατάληψη.

Κάποτε οι μέτριοι κρύβονταν – τώρα κάνουν κουμάντο.
Δεν προσπαθούν να καταλάβουν, απλώς απαιτούν να τους καταλάβεις. Και να τους χειροκροτήσεις κιόλας, γιατί “τουλάχιστον προσπαθούν” (όχι να εξελιχθούν, απλώς να ακουστούν πιο δυνατά).

Ο κόσμος δεν καταστρέφεται από τους κακούς – όπως έλεγε κι ο Αϊνστάιν – αλλά από τους πολλούς που απλώς… δεν σκέφτονται. Ή χειρότερα: σκέφτονται λίγο, αλλά νομίζουν ότι ξέρουν τα πάντα.
Το αποτέλεσμα; Οι έξυπνοι, οι ευαίσθητοι, οι δημιουργικοί, οι ελεύθερα σκεπτόμενοι άνθρωποι αναγκάζονται να ζητάνε συγγνώμη για το μυαλό τους.
Και να προσαρμόζονται σε ένα περιβάλλον φτιαγμένο για να νιώθεις άβολα όταν δεν είσαι προβλέψιμος.

Η μετριότητα έχει την τάση να πατάει φρένο σε ό,τι τρέχει μπροστά της.
Όχι επειδή τη φοβίζει. Αλλά επειδή την εκθέτει.

Βλέπεις, το “μην πετάγεσαι”, το “μην υπεραναλύεις”, το “άσ’ το, έτσι το κάνουμε όλοι”, είναι το λεξιλόγιο της ήσυχης καταπίεσης. Και όσο πιο ήσυχη, τόσο πιο επικίνδυνη.
Αλλά να σου πω και κάτι; Έχει και τη φάση του. Γιατί κάποια στιγμή, ανάμεσα σε μια ντουζίνα “καλά παιδιά” που “δεν ξέρουν τι θέλουν”, θα βρεθεί ένας άνθρωπος σαν εσένα, που βλέπει πίσω από το πέπλο, γελάει λίγο ειρωνικά με τα παράλογα, και συνεχίζει να δημιουργεί. Η λύση δεν είναι να πολεμήσεις τη μετριότητα. Θα σε ρίξει σε επίπεδο. Η λύση είναι να λάμπεις τόσο, που να μην μπορούν να σε αγνοήσουν – ακόμα κι αν δεν σε καταλαβαίνουν.

Άλλωστε, μην ξεχνάς: Ο μέτριος ενοχλείται απ’ ό,τι δεν μπορεί να φτάσει. Κι εσύ, μάλλον, έχεις αρχίσει να πετάς.